مستند جدید یک کارخانه چینی در قلب امریکا را بررسی می کند
فیلم American Factory ، سه سال از زندگی Fuyao Glass America را که در ایالت اوهایو و در محل کارخانه اتومبیل GN ساخته شده است را نشان می دهد.
امریکایی ها ...
- از مداخله در زندگی روزمره شان بیزارند.
- کارمندان آرام و تایپ کنندگان بی دقتی هستند.
- در فرهنگی زندگی می کنند که در آن کودکان به شدن تشویق می شوند و به همین جهت قدری اعتماد به نفس کاذب دارند.
این تنها بخشی از باورها در مورد امریکایی ها هستند که مدیران چینی به صورتی خنده دار و در عین حال نگران کننده به خورد کارمندان چینی خود می دهند. عجیب اینکه این باورها نه در چین بلکه در قلب امریکا یعنی در Dayton, Ohio ساخته و پرداخته می شوند.
American Factory مستند جدید و جذاب Tribeca Film Festival در 26 آوریل جایزه برتر نیویورک را به دست آورد و یکی از 5 فیلم برتر فستیوال فیلم به عقیده منتقدان فیلم های مبتنی بر نیویورک بوده است.
داستان این فیلم به این صورت است: در سال 2015 Cao Dewang رئیس Fuyao Glass America برای بررسی ساختار و به کارگیری شیوه هایی برای شعبه ایالات متحده شرکت اتومبیل سازی مطرح خود در جهان در محل سایت GM به Dayton سفر می کند. هدف او انجام کاری بود که به نظر غیر ممکن می رسید: دعوت از کارکنان چینی به کار کردن در کنار کارکنان امریکایی و ترکیب کردن این دو فرهنگ که تفاوت های اساسی با یکدیگر دارند.
همچنان که سازندگان فیلم Steven Bognar و Julia Reichert نشان می دهند، حتی مدیر خوش نیتی مانند Cao نیز قدری از تجربه دو ساله خود در بررسی که انجام داده بود متعجب بود. کارکنان امریکایی بر محدود ساختن کار روزانه به 8 ساعت اصرار کرده، و انتخاباتی را با دعوت از اتحادیه UAW برگزار کردند تا شرکت را وادار کنند که محیط کار ایمنی را برای کارکنان فراهم سازد.
آیا کشمکش های مطرح شده در فیلم می تواند هشداری برای کارآفرینان امریکایی باشد که به دنبال کار کردن و یا شراکت با شرکت های چینی هستند؟ Steven Bognar در مصاحبه هفته گذشته خود بیان کرد که ما به دنبال ساخت فیلم حرفه ای نبوده ایم که کار کردن یا کار نکردن با کشور چین را تبلیغ کنیم.
او ادامه داد، ما به دنبال ساختن یک فیلم ترسناک نبوده ایم، بلکه خواهان ساخت فیلمی در مورد دشواری کار بوده ایم. راه اندازی کارخانه هایی توسط ژاپنی ها در این کشور آسان نبوده است، اما راه هایی وجود دارد که می توانید برای ساختن پل از آن ها استفاده کنید ویا تصمیم بگیرید که چنین پل هایی ایجاد نکنید.
در این فیلم به تهیه کنندگی Jeff Skoll و مشارکت مدیر عامل شرکت Media شاهد صحنه آغازین امیدوار کننده ای هستیم: به صدها تن از کارکنان قول کار جدیدی داده می شود که در سال 2008 توسط GM به آن ها ارائه خواهد شد ( تبلیغی که حتی Bognar و Reichert در فیلم پیشین خود که کاندید دریافت جایزه اسکار شد با عنوان The Last Truck هم به کار گرفته بودند ).
در سال 2015 به نظر می رسید که طراحی ورود مشاغل جدید، کابوس اقتصادی طولانی مدت شهر Rust Belt را حل کند. دلیل خوش بینی و انرژی فراوانی که در آغاز در شهر اوهایو وجود داشت، نیز همین بود، شهری که زمانی بیشترین تعداد کارخانه های تولید اتومبیل را در بین شهرهای خارج از Detroit داشت.
جای تعجب نیست که مدیر عامل Cao بخواهد پروژه عالی خود را مستندسازی کند او در بخشی از فیلم می گوید: مهمترین چیز این است که چگونه این کار دیدگاه امریکایی ها نسبت به چینی ها را تغییر خواهد داد.
Bognar-Reichert انتخاب طبیعی بودند که برای فیلم سازی وجود داشتند، اما آن ها پافشاری کرده و قابلیت ویرایش فیلم را هم به دست گرفتند. Reichert در طول Q&A درباره مدیر عامل می گوید: او شخصیت بسیار مستقلی دارد. و مانند اکثر مدیران امریکایی نبود که به فیلم سازان اجازه بدهند برای سه سال در شرکت آن ها رفت و آمد کنند. GM به فیلم سازان اجازه داد تا برای فیلمبرداری 20 دقیقه ای به سایت پیشین آن ها در Dayton وارد شوند.
Bognar در مورد این دیدگاه او می گوید: او اعتقاد به شفافیت دارد. که برای یک صاحب کارخانه به جا می باشد و در عین حال دیدگاه های شگفت انگیزی را در مورد زندگی کارکنان فراهم می کرد که فیلم سازان در طول این سه سال آن را مورد استفاده قرار دادند. در میان این کارکنان افراد زیر قرار داشتند:
Wong He یک مهندس باتجربه در Fuyao China که برای کار در Dayton مدت دو سال از خانواده خود دور بوده است. در Dayton او با چهار مرد دیگر چینی زندگی می کند. او به قدری در کار خود غرق می شود که ناهار روزانه اش تنها شامل یک بسته اسنک می باشد.
Rob Haerr یک ناظر کارخانه که همکاران چینی خود را برای جشن روز شکرگذاری امریکایی به کشور خود دعوت می کند، جشنی که در آن خوراک بوقلمون سرو می شود، Haerrs Harley امتحان می شود و شلیک به هدف تمرین می شود.
Jill Lamantia اپراتور لیفتراکی که به دلیل اخراج شدن و رکود اقتصادی سال 2008 دچار بحران اقتصادی بود اما به لطف شغل جدیدش در Fuyao توانست از زندگی در زیرزمین خواهرش خلاص شود. با این حال خوشی او دیری نمی پاید و به جهت حمایتش از اتحادیه از کار اخراج می شود.
John Crane مدیر ایمنی در Fuyao که از مشکلات ایمنی در Fuyao ناامید شده و مجبور به دروغ گفتن به مشتریان شرکت خودروسازی است و سرانجام از کار خود استعفا می دهد.
درگیری فرهنگی در بین کارکنان
Lulu Men یک تولید کننده خط چینی در Q&A می گوید: تمام کارکنان چینی به شرکت وفادار بودند. آن ها در فرهنگ خود به این صورت آموزش دیده اند که زندگی خود را وقف شرکت کنند. فرهنگ چینی مبتنی بر یکپارچگی است در حالیکه فرهنگ امریکایی مبتنی بر فرد گرایی است. بنابراین یک تفاوت فرهنگی ایجاد شده و باعث درگیری فرهنگی بین کارکنان می شود.
در ادامه آسیب های جدی به وجود می آید، جریمه هایی به کار گرفته شده و سرپرستان امریکایی جایگزین کارمندان چینی می شوند. کارکنان امریکایی از ساعات کار و دستمزد خود شکایت داشتند این را Shawnea Rosser به فیلم سازان می گوید او می افزاید درآمدش 29 دلار در ساعت در GM بوده است اما در Fuyayo دستمردش تنها 84/12 دلار است.
علاوه بر این کارکنان چینی نیز شکایت داشتند آن ها می گویند کارکنان امریکایی پس از 8 ساعت کار به خانه می روند در حالیکه آن ها 10 تا 2 ساعت کار کرده و تنها آخر هفته به خانه می روند. مدیر عامل Cao با اشاره به ضرر 40 میلیون دلاری در ماه اول عملیاتی شرکت، به اعضای هیئت مدیره می گوید: به گمان من آن ها دلتنگ چین شده اند.
Reichert در نکاتی که در بخش تولید فیلم می گوید بیان می کند: تفاوت دیگری نیز وجود دارد، به کارکنان در چین دستور داده می شود و آن ها از آن پیروی می کنند، اما اینجا در ایالات متحده کارکنان می خواهند بدانند که چرا از آن ها خواسته شده تا کار خاصی را انجام دهند، همچنین انتظار دارند که از آن ها قدردانی نیز بشود.
این فیلم یک جشن بزرگ سال جدید چینی را در اداره مرکزی چینی Fuyao در استان Fujian برگزار می کند که در آن تعداد زیادی از ناظران امریکایی دعوت شده اند. صحنه های فیلم تا حدودی به چشم غربی ها طنز به نظر می رسد: مردان سفید پوستی که در مقابل روسای چینی خود تعظیم می کنند. کارکنان چینی برای ورود به سالن صرف صبحانه به صف ایستاده، و شعارهای انگیزشی سر می دهند.
در این میان، خود مهمانی بیش از سه ساعت طول می کشد و با لباس های رنگارنگ، آهنگ های پرشور در مورد موفقیت های شرکت و حتی مراسم ازدواج 5 نفر از کارکنان همراه است. یک سرپرست امریکایی با چشمانی اشکبار در غروب آن روز که تا حد زیادی الکل نوشیده است رو به دوربین می گوید: ما یک سیاره بزرگ هستیم، جهانی که به قسمت های مختلف تقسیم شده است.
دوربین به Dayton برمی گردد. در آنجا هیچ جشنی وجود ندارد. کارکنان غمگین هستند و تلاش می کنند تا انتخاباتی را برای تشکیل دادن اتحادیه ای برگزار کنند.
فیلم با نشان دادن گروه های کارکنان امریکایی و چینی که به طور یکسان به شیفت هایشان وارد می شوند و آن را ترک می کنند پایان مییابد. نظرات کارکنان با استفاده از صداهایشان به فیلم اضافه شده است: ما هرگز نمی خواهیم دوباره این نوع پول را به دست بیاوریم. در مقابل فرد دیگری می گوید: من به رویای امریکایی اعتقاد دارم، ما نمی توانیم از آن دست بکشیم.
در چین رئیس Cao نیز در فیلمبرداری حضور دارد و این جمله بی نظیر را بیان می کند که وقتی به مسیر زندگی خود از فقر مطلق مادی و فرهنگی به سرمایه داری امروز نگاه می کند، از خود می پرسد، آیا من مجرم هستم یا تنها یک مشارکت کننده؟
Bognar در Q&D می گوید: کاری که ما سعی کردیم انجام دهیم این بود که ریشه های فیلم را در نگرانی ایالت های میانی ایالات متحده در مورد چین قرار ندهیم. به گمان من چین از بسیاری جهات مانند یک معجزه عمل کرده است: میلیون ها نفر به جهت عملکرد 30 سال پایانی این کشور دیگر در فقر نیستند. بنابراین امیدواریم که این فیلم گفتگوی بین فرهنگ ها را برانگیزد و افراد را تشویق کند تا در خصوص این موضوعات صحبت کنند، با این امید که تمرکز بر انسان ها باشد چه چینی و چه امریکایی.
آیا این هایپر کاپیتالیسم جهانی پایدار خواهد بود؟ Bognar با پرسیدن این سوال از خود که در سراسر فیلم تکرار کرده بود، ادامه می دهد: در این صورت تاثیر آن بر روی محیط زیست و افراد شاغل چگونه خواهد بود؟
ممکن است از این مطالب خوشتان بیاید