Miller هرگز خود را به عنوان یک زن کارآفرین در نظر نمی گرفت اما اعتقاد داشت که مردان به طریقی قادرند
طراح معروف، Nicole Miller ازتجربیات خود در مورد چگونگی یادگیری به کارگیری رسانه های اجتماعی، تاثیرگذارنده ها – و نیاز به تاب آوری می گوید.
بیش از سه دهه، Nicole Miller به عنوان فردی قوی در صنعت مد امریکا مطرح بوده است. زمانیکه او نخستین بار در اوایل دهه 1980، برند ناشناخته اما با کیفیت خود را ارائه داد، لباس های سیاه یک دست و شسته او توانستند به جهت منحصر به فرد بودن خود، به سرعت به شکل محبوب و مورد پسند دنیای مد یعنی طراحی های copycat تبدیل شوند.
از آن سال ها به بعد، Miller کسب و کار خود را توسعه داده و به مشارکت با خرده فروشان انبوهی مانند J.C.Penney و Bed Bath & Betond پرداخته و خود را به عنوان یک کارآفرین مطرح کرده و شرکتش را به موقعیتی بسیار پرآوازه رسانده است. ما با این موسس در مورد گذشته و آینده کسب و کارش، تاثیر تکنولوژی و رسانه اجتماعی بر این صنعت و اینکه چگونه اکنون پس از 30 سال، همچنان نیز درس هایی را از دنیای کسب و کار می آمورد، صحبت کرده ایم.
شما بیش از 30 سال است که در این کسب و کار فعالیت دارید. ارائه یک برند در سال های آغازین فعالیت شما یعنی 1982 به چه صورت بود؟
ما کار خود را با بودجه حداقلی شروع کردیم، 100000 دلار داشتیم که دوستان و خانواده و من ( بنیانگذار و بعدها مدیر عامل ) و Bud ( Konheim ) روی هم گذاشته و جمع کرده بودیم. خوشبختانه من در سال اول، لباس بلوزدار بلندی را طراحی کردم که به گمانم در ایالات متحده کسی نباشد که از آن نخریده باشد. ما تعداد زیادی از این لباس آماده کردیم که پشت کار نیز بسیار جدید و امروزی بود. اما پس از دو سال از دوخت این لباس، کم و بیش از سر و صدایی که کرده بود کم شد و هرکسی توانست نوعی از آن را بدوزد، بنابراین ما نیز دوخت آن را متوقف کردیم. اما امروز این مدل بازگشته است – با همان نمای کلی که داشت. فکر می کنم یکی از آن را در Zara یا جایی مشابه آن دیدم و از من هم بسیار تعریف کردند.
شما چگونه با آن موفقیت اولیه خود، سرمایه ای جمع کردید که بتوانید کسب و کار نوپای خود را توسعه بدهید؟
در 5 سال اول، ما بوتیک خود را باز کردیم، محلی کوچک در خیابان Madison. ما 25 سال آن مغازه را داشتیم و بارها آن را نوسازی کردیم. سپس یک شرکت آرایشی به ما پیشنهاد اجاره محلی را داد و به همین دلیل آنجا را ترک کردیم. این کار از نظر عاطفی چندان برایم دشوار نبود، چرا که به اندازه کافی در آنجا کار کرده بودم و به نوعی از آنجا خسته شده بودم. گاهی اوقات در زندگی به نقطه ای می رسید که دیگر چیزی برای دلتنگی ندارید.
یک زن کارآفرین بودن در دهه 1980 چگونه بود؟
من هرگز اینگونه به موضوع نگاه نکرده ام. کسب و کار لباس، همواره زنان زیادی را به خود دیده است. اما همیشه به نوعی مردان مشتریانی بیشتر از ما را به خود جلب کرده اند. و تقریبا هر فرد و هر طراح زن دیگری نیز با این نکته موافق خواهد بود و از این لحاظ تغییری در این موضوع ایجاد نشده است. به گمان من نرخ مشارکت زنان در این صنعت بالاتر از مردان است. شما همواره در مورد طراحان جدید جوان و پر شور و شوقی می شنوید که عمده آن ها دختران جوان هستند اما بهره مالی چندانی از این صنعت نمی برند. و فکر نمی کنم این مسئله ربط چندانی به خود موضوع لباس داشته باشد.
از نگاه شما چه شیوه هایی بیانگر وقوع تغییراتی در این صنعت می باشند؟
این صنعت به واسطه رسانه اجتماعی بسیار تغییر یافته است. نخست، ما تنها با دیگر طراحان رقابت می کردیم. سپس با افراد مشهور و برندهای آن ها رقابت کردیم. و اکنون باید با افراد مشهور و تاثیرگذارنده ها رقابت کنیم. تاثیر گذارنده ها نفوذ زیادی دارند اما چه کسی بر محصولات آن ها نظارت می کند؟ آن ها طراح نیستند، بنابراین احتمالا برخی برندهای فرعی این قدرت را به آن ها می دهند. من نمی دانم که آن ها تا آخر چگونه در این راه ایستادگی خواهند کرد.
آیا این امر شیوه کار شما را نیز تغییر داده است؟
خب، من تلاش می کنم تا از برخی تاثیرگذارنده ها به عنوان مزیتی برای خود استفاده کنم. ازآنجا که آن ها مشهور و برجسته هستند، علاقه من به کار کردن با آن ها بسیار زیاد است، بسیاری از آن ها نمودی افسانه ای دارند و لباس های مرا به قدری شگفت انگیز طراحی می کنند که من هرگز به آن فکر هم نکرده بودم. بنابراین، کارکرد آن ها برای ما خوب بوده است، اما من گاهی در رقابت با آن ها قرار دارم.
آیا رسانه اجتماعی، میزان مشارکت مشتریان و بازخورد آن ها نسبت به کارهای شما را افزایش داده است؟
من واقعا بازخورد کافی دریافت نمی کنم. شما در اینستاگرام پست می گذارید و فالورها می گویند: اوه، من عاشق این لباس یا روپوش هستم. بنابراین شما می توانید ببینید که چه چیزی محبوب است، اما من گمان می کنم که اعتراض های زیادی دریافت نمی کنم. گاهی مردم از من می خواهند تا طرح های قبلی را دوباره بازگردانم، و در سال 2018 ما یک مجموعه vintage را راه اندازی کردیم که برخی از این لباس های کرپ vintage ویژگی های طرح های اولیه را داشتند.
توصیه شما به افرادی که اکنون می خواهند وارد این عرصه شوند چیست؟
شما باید تاب آوری خوبی داشته و متمرکز باشید. در عین حال شما مجبور هستید که هویت خود را داشته باشید.
شما اکنون چقدر با طراحان و کارآفرینان جوان کار می کنید؟
من کارآموزان زیادی دارم و بسیار با آن ها کار می کنم – من همواره پروژه های خلاقانه ای را از آن ها دریافت می کنم، از تی شرت های tie-dying گرفته تا پیراهن های hand-screening، گل های عکاسی شده ای که از آن ها پرینت گرفته می شود و در runway show ها به کار گرفته می شوند.
چه تعداد از آن ها توانسته اند به مشاغل موفقی در این عرصه دست یابند؟
خب، من Zac Posen را به عنوان یک کارآموز داشته ام. اغلب آن ها در شرکت های بسیار خوبی استخدام شده اند. و Alli Webb که موسس Drybar شده است، زمانی برای من کار می کرد. آن ها Drybar را در گوشه ای از مجموعه من آغاز کردند و من از این بابت بسیار خوشحالم.
همچنانکه شرکت شما در طی این سال ها توسعه یافته است، آیا نیازهای شما به عنوان یک رهبر و مدیر نیز تغییر کده است؟
سهمی که از کار داشته ام کاملا تغییر یافته است. من آن دوران 5 طراح را در تیم خود داشتم، و خودم نیز نمی دانم چرا. من 5 شخصیت متفاوت را در کنارم داشتم که دیدگاه های متفاوتی را به من می دادند و من سعی می کردم دیدگاه آن ها را با هم ادغام کرده و به گونه ای که به طراحی مد نظر من نزدیک باشد، آن ها را ارائه دهم. اکنون کار خود را صرفا به دو طراح محدود کرده ام که هماهنگ با طرز فکر من هستند. من از داشتن چنین گروه کوچکتری خوشحال هستم.
ممکن است از این مطالب خوشتان بیاید